Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Itaque, Torquate, cum diceres clamare Epicurum non posse iucunde vivi, nisi honeste et sapienter et iuste viveretur, tu ipse mihi gloriari videbare. Commoda autem et incommoda in eo genere sunt, quae praeposita et reiecta diximus; Licet hic rursus ea commemores, quae optimis verbis ab Epicuro de laude amicitiae dicta sunt. Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae?
- Istic sum, inquit.
- Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam.
- Recte, inquit, intellegis.
- Quid est igitur, cur ita semper deum appellet Epicurus beatum et aeternum?
- Nunc vides, quid faciat.
- Ego autem tibi, Piso, assentior usu hoc venire, ut acrius aliquanto et attentius de claris viris locorum admonitu cogitemus.
- Quonam modo?
- Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto.
- Sullae consulatum?
- Cupiditates non Epicuri divisione finiebat, sed sua satietate.
- Confecta res esset.
- Earum etiam rerum, quas terra gignit, educatio quaedam et perfectio est non dissimilis animantium.
- Erat enim Polemonis.
- Quasi vero aut concedatur in omnibus stultis aeque magna esse vitia, et eadem inbecillitate et inconstantia L.
- Quid enim mihi potest esse optatius quam cum Catone, omnium virtutum auctore, de virtutibus disputare?
- Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam.
- Restinguet citius, si ardentem acceperit.
Restinguet citius, si ardentem acceperit. Duo Reges: constructio interrete. Ita fit ut, quanta differentia est in principiis naturalibus, tanta sit in finibus bonorum malorumque dissimilitudo. Id Sextilius factum negabat. De malis autem et bonis ab iis animalibus, quae nondum depravata sint, ait optime iudicari. Tenuis Lucius Verginius unusque de multis sexagesimo anno post libertatem receptam virginem filiam sua manu occidit potius, quam ea Ap. Ut Phidias potest a primo instituere signum idque perficere, potest ab alio inchoatum accipere et absolvere, huic est sapientia similis; Serpere anguiculos, nare anaticulas, evolare merulas, cornibus uti videmus boves, nepas aculeis. Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Zenonis est, inquam, hoc Stoici.
Saepe ab Aristotele, a Theophrasto mirabiliter est laudata per se ipsa rerum scientia; Quid enim est a Chrysippo praetermissum in Stoicis?
Dicuntur ista, Cato, magnifice, inquam, sed videsne verborum gloriam tibi cum Pyrrhone et cum Aristone, qui omnia exaequant, esse communem? Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Invidiosum nomen est, infame, suspectum. Cum autem progrediens confirmatur animus, agnoscit ille quidem naturae vim, sed ita, ut progredi possit longius, per se sit tantum inchoata. Sapientem locupletat ipsa natura, cuius divitias Epicurus parabiles esse docuit. Ita fit beatae vitae domina fortuna, quam Epicurus ait exiguam intervenire sapienti. Curium putes loqui, interdum ita laudat, ut quid praeterea sit bonum neget se posse ne suspicari quidem. Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Cognitio autem haec est una nostri, ut vim corporis animique norimus sequamurque eam vitam, quae rebus iis ipsis perfruatur. Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Positum est a nostris in iis esse rebus, quae secundum naturam essent, non dolere; Itaque haec cum illis est dissensio, cum Peripateticis nulla sane. Vides igitur, si amicitiam sua caritate metiare, nihil esse praestantius, sin emolumento, summas familiaritates praediorum fructuosorum mercede superari.
Peccata autem partim esse tolerabilia, partim nullo modo, propterea quod alia peccata plures, alia pauciores quasi numeros officii praeterirent.